WOORDJES VAN TROOST
OVER NICOLE
In het Limburgse Siebengewald ben ik geboren en getogen. Hier woon ik nog steeds met veel plezier. Samen met mijn man, onze zoon en een ondeugende hond. Ruim tweeëntwintig jaar heb ik met veel passie in het onderwijs gewerkt als lerares Nederlands. Daarnaast werkte ik samen met mijn man in ons installatiebedrijf.
Toen de weg vrij kwam om mijn lang gekoesterde wens uit te laten komen, heb ik geen moment geaarzeld. En zo werd Woordjes van Troost geboren.
Bij Gaandeweg Uitvaarteducatie in Twello heb ik mijn opleiding tot ritueelbegeleider voltooid.
TROUWEN EN ROUWEN
Spreken voor groepen, spelen met woorden en vooral me verdiepen in het leven van mensen: daar word ik blij van. Waar mijn hart ook sneller van gaat kloppen, zijn trouwerijen. Sinds 2020 ben ik trouwambtenaar in de gemeente Gennep. Ik verbind mensen in de echt en sluit geregistreerd partnerschappen. Prachtig werk!
Trouwen en rouwen… Is dat geen gekke combinatie? Een huwelijk is vooral leuk en gezellig. Eigenlijk alles wat een uitvaart niet is… Maar ook bij een huwelijk gaat het om emotie, ontroering en dankbaarheid. Soms is er verdriet om dierbaren die er niet bij kunnen zijn. En op bijna elke uitvaart wordt gelachen. Er zijn anekdotes, goede herinneringen. Er is veel om dankbaar voor te zijn.
Maar bovenal is er één factor die dit alles met elkaar verbindt:
WOORDJES VAN TROOST EN DE VEER
Woordjes van Troost is te herkennen aan een veer. In de symboliek staat de veer voor hoop, geloof en een nieuw begin. Maar ook voor liefde. Die nooit ophoudt bij de dood.
De veer heeft voor mij een bijzondere betekenis.
Mijn moeder was verzot op vogeltjes. Hele broden en emmers met voer werden ingeslagen om haar vliegende vriendjes in alle seizoenen te verwennen. Toen zij dit leven los moest laten, hebben we haar vogelhuisje voor het raam bij haar bed gezet. Op de laatste ochtend van haar leven werd het drukker en drukker in het huisje. Steeds meer vogeltjes kwamen aanvliegen, streken neer en gingen rustig zitten om naar binnen te kijken. Toen er echt geen koolmeesje meer bij kon, sliep mijn moeder rustig in. Een kwartier na haar overlijden was het vogelhuisje leeg.
Aan mijn oma hebben mijn nichtje en ik ooit een tekstbordje gegeven waarop stond: als je niet in engelen gelooft, dan heb je mijn oma nog nooit ontmoet! Twee veren vormden trots een paar engelenvleugels. Dit bordje heeft tot haar overlijden altijd een speciale plaats in haar woonkamer gehad.
De veer… Een eerbetoon aan twee dappere, sterke vrouwen. Twee vrouwen aan wie ik alles te danken heb in dit leven.